‘Next generation, please’

In 2012 werd de Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan de kinderen van de stichters va de Europese Unie. Ze waren er trots op dat het Europa de voorbije zestig jaar is gelukt bij te dragen tot meer vrede, verzoening, democratie en respect voor de mensenrechten.
Vandaag kijken die kinderen bang naar de grenzen van datzelfde Europa. Ze zien oorlog, haat, dictators en onderdrukking. Hun trots heeft plaatsgemaakt voor angst.

Voor verschoppelingen uit het zuiden en het oosten is Europa het beloofde land. Maar Europa sluit zijn grenzen af met prikkeldraad en sterke uitspraken. Wat ooit een stralend voorbeeld was voor de hele wereld dreigt nu een versterkte burcht te worden. En de valbrug wordt langzaam maar zeker opgehaald.

De Europeanen klampen zich vast aan hun wankelende zekerheden en zijn bang om hun welvaart te verliezen. Om die veilig te stellen lijken ze zelfs bereid een deel van die vrede, verzoening, democratie en mensenrechten op te offeren.

Is het geloof in een Europese Unie als voorbeeld voor de hele wereld voorgoed verdwenen? Zal de nieuwe generatie de fakkel die de vorige generatie haar heeft doorgegeven hoog blijven houden en een voorbeeldrol blijven vervullen? Of zal ze naar de wapens grijpen om zij die minder geluk hebben op een veilige afstand te houden?

Met het project Next Generation, Please! wil BOZAR de jongeren van vandaag samenbrengen om een nieuw Europees verhaal te schrijven. Ze doen dat in hun eigen, nieuwe taal die ze samen met kunstenaars, denkers en politici uitwerken. Misschien komen ze met verfrissende ideeën aanzetten en schrijven ze een nieuw hoofdstuk. Of misschien lopen ze vast en kunnen ze de juiste woorden niet vinden. Misschien zullen ze fluisteren… of misschien schreeuwen ze zichzelf schor.