In 1909 maakte de Italiaanse schilder Amedeo Modigliani in Parijs een schilderij met als titel De Cellist. We zien een man die cello speelt, wat op zich een vrij gewoon tafereel is. Kijken we iets langer, dan valt op hoe de man niet zozeer zijn instrument aanstuurt, maar eerder lijkt te luisteren naar wat het instrument hem te vertellen heeft. Het hoofd lichtjes gebogen naar de plek waar de linkerhand de snaren afduwt, de ogen gesloten, en de rechterhand op een ontspannen (en naar waarheid geschilderde) manier aan de boog. Het schilderij laat bovenal de intieme relatie tussen en muzikant en zijn muziekinstrument zien.

Het strijkkwartet dat zich naar deze poëtische schilder vernoemde, verkent al twintig jaar de internationale podia en kan daarbij beschikken over enkele unieke instrumenten uit de 17de en 18de eeuw. Amaury Coeytaux bespeelt een viool met de bijnaam Prins Leopold uit 1715 van de hand van Antonio Stradivarius. Loïc Rio beschikt over een viool van Giovanni Battista Guadagnini uit 1780, de altviool van Laurent Marfaing werd in 1660 gebouwd door Luigi Mariani, en François Kieffer bespeelt een cello van Matteo Goffriller uit 1706.

Voor hun concert in Bozar kozen de vier heren van het kwartet voor een programma met een duidelijke verbinding met de volksmuziek. Beethoven componeerde zijn strijkkwartet op. 59 nr. 1 op vraag van de Russische graaf Razumovski en verwerkte in de finale een Russisch aandoende melodie. Ook Sjostakovitsj was in zijn muziek niet ongevoelig voor andere muzikale inspiratiebronnen. De manier waarop hij in zijn derde strijkkwartet joodse melodische wendingen verwerkt, kunnen we niet los zien van het moment waarop hij dit werk componeerde. In 1946 was de wereld immers nog aan het nazinderen van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Het concert opent met een deel van Igor Stravinsky’s Drie stukken voor strijkkwartet, in 1914 gecomponeerd aan de vooravond van die andere wereldbrand, in een periode waarin Stravinsky invloeden uit de Russische volksmuziek verbond met een moderne schriftuur.

Traditie en vernieuwing, op een bevlogen manier gebracht door een strijkkwartet dat de voorbije 20 jaar zijn sporen verdiende op het internationale toneel; helemaal Bozar!