‘Lalaei’

Verhalen vertellen ons iets wezenlijks over de wereld, over anderen. Pas in de context van een verhaal krijgen feiten betekenis. Maar als we goed luisteren, vertellen ze ook iets over de vertellers, de belanghebbenden. Door welke verhalen hebben wij, Westerse makers, ons een beeld gevormd van de Perzische cultuur?

Opgroeiend in de jaren tachtig en negentig verliep de eerste kennismaking ongetwijfeld via de Disney-adaptaties van sprookjes uit ‘Duizend-en-één-nacht’: ‘Aladdin en de wonderlamp’, ‘Ali Baba en de veertig rovers’… Het Midden-Oosten voorgesteld als één grote sensuele en exotische tuin met tulbanden en vliegende tapijten. De gijzelingsactie in de Iraanse ambassade in Londen in 1980, de Iraaks-Iraanse Oorlog en de fatwa over Salman Rushdie waren de eerste berichten uit de politieke realiteit en ze gaven een heel ander beeld van Iran. Het duurde lang voordat we beseften dat de sprookjeswereld en de grimmige actualiteit spraken over hetzelfde land.

Wie zich bezig houdt met verhalen en liederen die hun oorsprong hebben in andere culturen moet zich onvermijdelijk verhouden tot het vraagstuk rondom ‘cultural appropriation’. Intuïtief voelt men een aarzeling als het gaat om het vertellen van niet-Westerse verhalen. Paradoxaal genoeg wordt de ‘andersheid’ van het Midden-Oosten daarmee definitief bevestigd en samenwerking bij voorbaat uitgesloten. Voor Zwerm is dat een onacceptabele conclusie. Zwerm en WALPURGIS geloven dat het wel degelijk mogelijk is om diepgaand samen te werken, vanuit de gedeelde geschiedenis die Oost en West ook hebben. De spanning en de ongemakkelijke maatschappelijke vragen die daarbij horen, zijn een deel van de vertelling. Storytelling is bij uitstek geschikt om deze vragen te onderzoeken. Gebruikmakend van mythologie, liederen, persoonlijke ervaringen, humor en twijfel wordt er gezocht naar een nieuw verhaal, voorbij sprookjes en nieuwsitems.

Opgelet: deze voorstelling is in het Engels.

Lees het programmaboek