Waarom kozen jullie voor de cello en piano?

S.H.: Het zal weinig origineel klinken, maar mijn moeder speelde ook cello. Het was dan ook niet meer dan normaal dat ze me les begon te geven toen ik vier was.

A.L.: Mijn moeder heeft als kind wat piano gespeeld. Daardoor hadden we thuis een digitale piano staan. Dat is de voornaamste reden. Ook hier niet bijster origineel dus …

Op welke manier brengt de Muziekkapel Koningin Elisabeth je iets bij?

S.H.: Ik studeer er, en zo kan ik niet alleen geregeld les volgen bij de grote meesters (Gary Hoffman, wat mij betreft), maar krijg ik ook veel kansen om zowel soloconcerten als kamermuziek en met orkest te spelen! Voor mij is dit ook één grote familie. We kunnen het allemaal uitstekend met elkaar vinden en in de Kapel heerst er een heel gemoedelijke sfeer. We zijn altijd blij als we elkaar zien of weerzien, en als we als artists in residence samen concerten kunnen spelen.

Hoe voelen jullie je, met nog een paar dagen te gaan voor het concert in Bozar?

S.H.: Blij. Opgewonden ook door het vooruitzicht dat we op dat mythische podium zullen staan dat ik tot nog toe alleen maar heb gezien vanuit de zaal! Het is een droom die werkelijkheid is geworden: ik mag een concert brengen op deze plek die ik al sinds mijn prille jeugd geregeld bezoek.

A.L .: Zoals zo vaak gaan er verschillende emoties door me heen. Ik zie er vooral echt naar uit om samen met Stéphanie in België te spelen, op deze schitterende muzikale plek die ook verbonden is met de Koningin Elisabethwedstrijd, die ik al sinds mijn jeugd gepassioneerd volg. Daarnaast heb ik natuurlijk ook wel wat stress door de veeleisendheid en de druk die we onszelf opleggen als vertolkers, en door het feit dat het repertoire dat we brengen grotendeels helemaal nieuw voor me is!

Kunnen jullie wat dieper ingaan op het programma?

A.L.: Als je het mij vraagt, is het een heel mooie mix van romantische werken die emblematisch zijn voor het repertoire voor cello en piano enerzijds, en van moderne werken die minder erkenning genieten en minder gespeeld worden, maar toch meer bekendheid verdienen anderzijds. Ik heb het hier bijvoorbeeld over de Nocturne van Jolivet.

S.H.: Klopt. We zullen, onder andere, Sonata No. 2 van Brahms spelen, meteen een van de hoekstenen van het repertoire voor cello en piano. Ook het Adagio und Allegro van Schumann, een werk met een uitgesproken gevoeligheid dat oorspronkelijk is geschreven voor hoorn en piano zal aan bod komen. En om het mooie programma helemaal af te maken, zullen we ook iets van Martinů spelen.

Waaruit jullie als muzikant(e) de grootste voldoening uit?

A.L.: Uit het feit dat je jezelf helemaal geeft als je je een werk met een grote artistieke reikwijdte eigen maakt. Je investeert er niet alleen veel tijd in, er komt ook een grote sensibiliteit bij kijken. Je hebt de stilistische en intellectuele overwegingen en je moet zowel je instrument als je geest de baas zijn, je moet kunnen loslaten, er is de vertolkingsvrijheid tijdens het concert, noem maar op. Bepaalde metafysische werken (maar niet alleen die!) veranderen de artiesten-vertolkers en de mensen die we zijn op een ingrijpende manier. Ze tillen ons op en schenken ons een onschatbare innerlijke rijkdom. Het is een unieke kans en het schenkt je een heel bijzonder gevoel. Het is heel moeilijk met woorden te beschrijven …

Ook heb je nog die emotionele uitwisseling en die krachtige wisselwerking tussen de kamermuzikanten en de orkestmuzikanten, en tussen de muzikanten en het publiek. Dat is natuurlijk een grote bron van geluk. En soms slaag je er ook in om de interesse voor klassieke muziek of voor een repertoirestijl op te wekken bij mensen! Als je iemand een sterke gevoelservaring kunt geven, een emotionele schok, als je “deuren” kunt openen, dan schenkt dat je veel persoonlijke voldoening.

S.H.: En niet te vergeten: de emotie en het plezier in de ogen van het publiek na een concert!

Wat is je guilty pleasure?

S.H.: Als ik alleen ben, jaag ik weleens electromuziek door mijn hoofdtelefoon en ga ik aan het dansen.

A.L.: Een originele vraag. Euh … Ik hou op een of andere manier wel van Tecktonik, een Frans modefenomeen uit de jaren 2006-2007. Niet zo heel erg guilty dus, maar toch ...

Wat je grootste dromen?

A.L.: Een leven vol muziek, een gezin stichten, omringd zijn door de mensen van wie ik hou, mijn vrolijkheid bewaren en gelukkig blijven, ondanks de beproevingen die op ons levenspad komen, heel eenvoudig eigenlijk.

S.H.: Een leven opbouwen dat me gelukkig zal maken en zo lang mogelijk de muziek blijven delen met het publiek!