Vanwaar de keuze voor cello en piano als jullie respectieve instrumenten?
Anastasia: Ons huis was altijd met muziek gevuld. Mijn moeder was pianolerares, mijn vader componist. Ik wilde eigenlijk alle instrumenten bespelen, maar het concert van celliste Natalia Gutman maakte een diepe indruk op mij, en dan vooral haar ricochettechniek – de manier hoe de strijkstok op en neer danst over de snaren. Ik was drie jaar oud toen ik van mijn ouders de cello mocht proberen.
Jean-Selim: Toen ik drie was, verhuisden we met het gezin naar een oud huis, en daar stond een piano. Zo ben ik beginnen musiceren.
Met welke drie woorden zouden jullie jezelf omschrijven?
Anastasia: Spontaan, nieuwsgierig en dynamisch.
Jean-Selim: Ik heb niet echt een definitie voor mezelf.
Waarom spelen jullie zo graag samen?
Jean-Selim: Samen repeteren en spelen met Anastasia is gewoon bijzonder fijn en ontspannend.
Anastasia: Ik geniet echt van de repetities met Jean-Selim. Hij heeft altijd wel een nieuw idee of iets nieuws om uit te proberen in de muziek. Het gaat nooit om een starre interpretatie. Het is veeleer een constante zoektocht.
Kunnen jullie het programma kort toelichten?
Anastasia: We beginnen met de sonate van Debussy. De harmonie en ritmische taal in het stuk zit vol verrassingen en effecten. In deze korte sonate in klassieke vorm hoor je invloeden uit barok en jazz, imitaties van Spaanse gitaar en ironisch gelach. Oorspronkelijk gaf Debussy het stuk de bijnaam “Pierrot is boos op de maan”. Laat dus gerust je verbeelding de vrije loop en bedenk je eigen commedia dell’arte.
Ook Fairytale, van de nog al te miskende Russisch-Zwitserse componist Paul Juon, krijgt een centrale plaats in het programma. Zoals de titel al aangeeft, klinkt het stuk mij als een sprookjesachtig wiegelied in de oren, op het ritme van het heen-en-weer gaan van een wiegje.
Jean-Selim: En grappig genoeg zijn ook Anastasia en ik Russisch en Zwitsers.
Anastasia: De sonate van Franck, oorspronkelijk geschreven voor viool en piano, werd door Franck geschreven als huwelijksgeschenk voor diens vriend Eugene Ysaÿe. De vier bewegingen in het werk weerspiegelen in mijn ogen de vier fases van het leven: eerst de jaren van onschuld en ontdekking, gevolgd door de passie van de jeugd en vervolgens de jaren van wijsheid. De vierde en laatste beweging belichaamt de terugblik op de levensloop en de spirituele benadering ervan.
Hoe voelt het om door Patricia Kopatchinskaja gekozen te worden voor dit Bozar Next Generation-concert?
Anastasia: Het is ongelooflijk hoe verrassend het leven kan zijn. De man van Patricia, Luka Fierz, had mijn opname op YouTube opgemerkt en liet die zien aan Patricia. Daarop schreef ze me aan via het contactformulier op mijn pagina. Zo heb ik haar voor het eerst persoonlijk mogen ontmoeten en hebben we samen gespeeld. Het voelde aan alsof we elkaar al lang kenden, en het was zo leuk om met haar te communiceren via muziek. Ze is een groot voorbeeld voor mij. Ik ben haar echt dankbaar voor alle steun.
Wat zijn jullie hobby’s?
Anastasia: Mijn nieuwsgierigheid wordt constant geprikkeld, en dus verander ik ook heel vaak van hobby. Toch zijn er twee vaste waarden: portretfotografie en tekenen.
Jean-Selim: Ik speel tafeltennis bij een club.
Welke grote droom zou je ooit in vervulling willen zien gaan?
Jean-Selim: Een betere componist worden, en vooral meer kunnen schrijven.
Anastasia: Naar de maan reizen.
