Hoe kwam dit project tot stand?
Het project is er gekomen omdat wij drieën wilden samenwerken, een ‘componist’ en twee ‘performers’, als voorbereiding op een nieuwe performance van Autophagy II, voor overstuurde percussie, overstuurde gitaren en elektronica. Maar van bij het begin groeide bij ons alle drie het besef dat we eigenlijk een algemenere samenwerking wilden, om zo een andere dialoog te kunnen ontwikkelen tussen performers en componisten.
Wat vind jij het meest boeiende aan dit trio?
Een trio dat werkt met elektrische gitaren, percussie en elektronica is allesbehalve een doorsnee bezetting, maar het expressieve en creatieve potentieel is enorm. We hebben gemerkt dat onze bezetting een enorme veelheid aan klankkleuren kan opleveren en elk instrument komt in een of andere vorm aan bod in een heel breed spectrum van muzikale contexten, zowel uitgeschreven als geïmproviseerd. Wij proberen die contexten niet te verstoppen, we zien ze als een inspiratie voor ons werk en laten het erdoor beïnvloeden.
Wat is de bijdrage van elke muzikant aan de groep?
We zijn stuk voor stuk een mix van verschillende muzikale achtergronden en ervaringen. Sommige achtergronden delen we met zijn drieën, andere zijn slechts van een van ons. Met dit project proberen we een organisme te creëren dat zich bewust is van de verschillen, maar probeert die scherpe kantjes te behouden en er iets mee te doen door constant, actief en intens met elkaar samen te werken. Elk van ons brengt zijn kennis, ervaringen en persoonlijke zoektocht in.
Wat vind je het boeiendste aan muziek?
Ongetwijfeld de klank- en expressiemogelijkheden van dit ensemble. Ik heb me heel wat jaren vooral met componeren beziggehouden en het is boeiend en verfrissend om nu een ensemble te hebben waarbij ik de vrijheid heb om mijn manier van werken te herdefiniëren.
Kun je het programma kort voorstellen?
Het programma is een reis langs de timbres en expressiemogelijkheden van onze instrumenten, die we hopelijk op een ietwat onconventionele manier kunnen voorstellen. In het eerste deel bereiden we elk een solo voor die wordt opgebouwd rond een timbre dat we met onze instrumenten tot stand kunnen brengen. In het tweede deel improviseren we samen: geen onderscheid meer tussen performers, componist en partituur, we proberen echt één organisme te worden.
Hoe vind je het om in Bozar te spelen?
Het is een buitenkans dat we in zo’n mooie zaal zo’n ongewoon programma kunnen brengen. Het is erg belangrijk dat het festival gelooft in concertprojecten zoals dat van ons, open projecten gebaseerd op samenwerkingen.
Wat is je grootste droom?
Ondanks de moeilijkheden van de voorbije jaren denken we dat wat we nu meemaken een droom is die uitgekomen is. Samen muziek kunnen maken in een context die niet alleen artistiek heel stimulerend is maar ook persoonlijk, als mens. Elkaar leren kennen en samen groeien, dat is echt een enorm voorrecht.
