Naar welk project bij Bozar kijk je het meeste uit? 

Julia Wolfe: “Mijn muziek illustreert mijn liefde voor sonische intensiteit en mijn diepe verbondenheid met het theater. In Fire in my mouth komt dat het sterkst tot uiting. Meer dan 100 zangeressen bundelen de krachten met een volledig orkest. Het stuk is gebaseerd op de kledingindustrie van rond de vorige eeuwwende. De focus van het werk ligt op de brand die in 1911 de Triangle Shirtwaist Factory teisterde, en op de nasleep ervan. Ik haalde me de vrouwelijke immigranten die er werkten voor de geest. Ze waren de armoede en de vervolging in hun thuisland ontvlucht. Velen onder hen waren textielarbeidsters en beschikten over de nodige naaiskills. Zo kwamen ze in enorme fabrieken terecht en zaten ze met z’n honderden aan de naaimachines. Fire in my mouth vertelt het verhaal van de vrouwen die hebben doorgezet en de uitdagende omstandigheden het hoofd hebben geboden, van de vrouwen die vooropgingen in de strijd voor de hervorming van de werkplek.” 

Ken je ook het werk van Lea Desandre, Sol Gabetta en Fennesz, de andere portretartiesten?

Wolfe: “Ja, ik ken het virtuoze en erg persoonlijke muzikale vakmanschap van de andere portretartiesten heel goed. Samen laten we zien hoe omvangrijk, onbekrompen en opmerkelijk de creatieve muziekschepping tegenwoordig is.”

Heb je herinneringen aan België die je met ons wil delen? 

Wolfe: “In 2013 ben ik naar België gekomen voor de première van Steel Hammer, geschreven voor Bang on a Can All-Stars en Trio Mediæval,  in het Concertgebouw Brugge. Deze keer zal Bang on a Can All-Stars de handen in elkaar slaan met het Vlaams Radiokoor voor Anthracite Fields, een eerbetoon aan de arbeiders van de Pennsylvania Anthracite Region die in de antracietmijnen werkten toen de industrie het land van brandstof voorzag. Het stuk zoomt in op de ingewikkelde nalatenschap van die gevaarlijke industrie.” 

In Bozar wordt je werk gespreid over zeven concerten gebracht. Wat is voor jou de rode draad in je werk? 

Wolfe: “Alle muzikale werken die gebracht zullen worden, zijn schatplichtig aan het Amerikaanse idioom: fiedelen, swingende ritmes, voetstampen, bodyslappen,... De zintuiglijkheid is rauw en ogenblikkelijk. In Body Language laat een klap in de handen een explosie in het orkest ontstaan. Een salvo van slagen op de borst leidt tot energieke roffels op een drumstel dat bestaat uit plastic buizen en keukengereedschap. In Forbidden Love gaan de percussionisten aan de slag met de instrumenten van het strijkkwartet en maken ze er een soort hakkeborden van door erop los te slaan en te tokkelen.” 

Werken zoals Fire in my mouth en Anthracite Fields leggen een hoofdstuk van de Amerikaanse geschiedenis bloot dat je niet terugvindt in de schoolboeken en dat geen deel uitmaakt van het collectieve geheugen. Is er een bepaalde historische gebeurtenis of een hedendaagse crisis waaraan je in de toekomst graag een compositie wilt wijden?

Wolfe: “Er staat nu een nieuw werk in de steigers dat gebaseerd is op de periode van het mccarthyisme die raakvlakken heeft met onze tijd. Het leven van de gewone mensen werd toen verwoest door de hysterie en de paranoia van een rechts beleid. Misschien wordt het wel een opera. Na Fire in my mouth heb ik twee groots opgezette werken voor orkest en zang geschreven. Her Story eigent zich de woorden van historische figuren en de tijdsgeest van scharniermomenten toe om hulde te brengen aan de eeuwenlange, voortdurende strijd voor gelijke rechten, representatie en toegang tot de democratie voor vrouwen in Amerika. unEarth onderzoekt onze verhouding tot de natuur en snijdt het thema van de klimaatverandering aan. Voor een ander thematisch werk, Flower Power, een concert voor Bang on a Can All-Stars en orkest, heb ik me dan weer laten inspireren door de politieke beroering en het idealisme van de laten jaren 1960.”

Blader hieronder door de concerten van Julia Wolfe. Of ontdek de andere portretartiesten van dit seizoen: